iPhone: symbool voor innovatie
Afgelopen dinsdag werd dan eindelijk de lang verwachte iPhone gelanceerd en het ding is werkelijk revolutionair.
Zoals eerder bij de iPod het geval was, gaat het hierbij nauwelijks om de techniek. Natuurlijk, de technische specificaties lijken prima in orde voor een telefoon van de huidige generatie. Maar de echte sprong voorwaarts zit in de gebruikersinterface. Hier is werkelijk ieder detail maximaal afgewerkt, iedere bediening tot in de puntjes uitgewerkt en alle onderdelen op de meest logische manier geïntegreerd.
Wat oppervlakkig gezien niet meer dan een gadget lijkt te zijn is hier puur functioneel, ondersteunend aan het uiteindelijke doel. Bijvoorbeeld, een touch screen is leuk, maar heeft ook nadelen zoals het ongewild activeren. Hier toont zich de meester: een aantal extra sensors meet of de telefoon opgepakt en tegen het oor gehouden wordt, in dat geval wordt het hele scherm uitgezet. Net zo voor het roteren van het beeld: draai de telefoon een kwart slag en het beeld gaat van staand naar liggend en vice versa. Geen extra handelingen of knoppen om te onthouden (en te vergeten).
Nog zo’n voorbeeld: het schalen en verplaatsen van foto’s met twee vingers – vergelijk dit eens met een traditionele foto bewerkings interface met knoppenbalken en gereedschapspaletten.
Juist de laatste maand is er naar aanleiding van een blog post van Joel Spolsky (Simplicity) een discussie ontstaan over de werkelijke waarde van eenvoud als product-eigenschap. Don Norman valt hem bij: Simplicity is Highly Overrated – terwijl Scott Berkun een lans breekt voor eenvoud: In defence of simplicity.
De iPhone is voor mij het voorbeeld van deze bedrieglijke eenvoud als kunst van het weglaten. De kern van de Philips slogan: sense and simplicity – waargemaakt.
Tenslotte is er nog een opvallende verdienste van de marketing hype die rond de presentatie is opgebouwd. Niet alleen alle hardcore apple fans, maar zelfs NRC Handelsblad weidde woensdag zijn hoofdartikel aan de introductie van de iPhone en de maatschappelijke implicaties van de always connected cultuur die onvermijdelijk komen gaat.
